Nalıncı Baba !

Konu: Nalıncı Baba ! Salı Ağus. 26, 2008 5:28 am

Sultan 3.ncü Murat Han o gün büyük bir telaş
içerisinde uykudan kalkmış ve yalpalayarak has bahçede bir sağa bir
sola doğru dolaşmaktadır… Oldukça düşüncelidir… Sanki bir şeyler
söylemek ister, sonra vazgeçer, Neşeli deseniz değil, Üzüntülü deseniz
hiç değil. Veziri azam Kanijeli Siyavuş paşa sorar;
_Hayrola efendim, Canınızı sıkan bir şey mi var ?
_Akşam garip bir Rüya gördüm.
_Hayırdır inşallah ?
_Hayır mı, şer mi göreceğiz.
_Nasıl yani ?
_hazırlan dışarı çıkıyoruz.
Ve iki Molla kılığında çıkarla yola. Görünen o ki, padişah hala gördüğü
rüyanın tesirindedir ve gideceği yeri iyi bilir. Seri, kararlı
adımlarla Beyazıt’a çıkar, döner Vefa’ya , Zeyrek’ten aşağılara
sallanır. Unkapanı civarında soluklanır. Etrafına daha bir dikkatle
bakınır. İşte tam o sırada yerde yatan bir ceset gözlerine batar.
_Kimdir bu ?
Ahali;
_Aman Hocam hiç bulaşma, derler. Ayyaşın meyhuşun biri işte !...
_Nerden biliyorsunuz ?
_Müsaade et de bilelim yani. Kırk yıllık komşumuz.
Bir başkası tafsilata girer.
_Biliyormusunuz, der. Aslında iyi sanatkardır. Azaplar çarşısında
çalışır. Nalının hasını yapar… Ancak kazandıklarını içkiye, fuhuşa
harcar. Hem şişe şişe şarap taşır evine, hem de nerde namlı mimli kadın
varsa takar peşine.
Hele yaşlının biri çok öfkelidir.
_İsterseniz komşulara sorun, der. Sorun bakalım onu hiç cemaatte gören olmuş mu ?
Hasılı, mahalleli döner ardını gider. Bizim tebdili kıyafet mollalar,
kalırlarmı ortada !... Tam vezirde toplanıyordu ki, padişah keser
yolunu ;
_Nereye ?
_Bilmem, bu adamdan uzak durmayı yeğlersiniz sanırım.
__Millet bu, çeker gider. Kimseye bir şey diyemem… Ama biz gidemeyiz, şöyle veya böyle halkımızdır. Defini tamamlamak gerek.
_İyi ya, Saraydan bir kaç hoca yollar, kurtuluruz vebalden.
_Olmaz, rüyadaki hikmeti çözemedik daha.
_Peki ne yapmamı emir buyurursunuz ?
_Mollalığa devam… Naşı kaldırmalıyız en azından.
_Aman efendim, nasıl kaldırırız ?
_Basbayağı kaldırırız işte.
_Yapmayın, etmeyin sultanım, bunun yıkanması, paklanması var. Kefenlenmesi, gömülmesi…
_Merak etme ben beceririm. Ama önce bir gasilhane bulmalıyız.
_Şurada bir mahalle mescidi var ama…
_Olmaz, vefa eden sen olsaydın nereden kalkmak isterdin ?
_Ne bileyim, Ayasofya’dan, Süleymaniye’den, en azından Fatih Cami’inden…
_Ayasofya ile Süleymaniye’ de devlet erkanı çoktur. Tanınmak istemem. Ama Fatih Cami’ini iyi dedin. Hadi yüklenelim…
Ve gelirler Camiye. Vezir sağa sola koşturur, kefen, tabut bulur.
Padişah bakır kazanları vurur ocağa… Usulü erkanınca bir güzel yıkarlar
ki, naaş ; ayan beyan güzelleşir sanki. Bir nurdur,aydınlanır alanda.
Yüzü sarhoşlara benzemez. Hem manalı bir tebessüm okunur dudaklarında.
Padişahın kanı ısınmıştır bu adama, vezirin de tabi ki… Meçhul
nalıncıyı kefenlerle, tabuta koyup musalla taşına yatırırlar. Ama namaz
vaktina bir hayli vardır daha… Bir ara vezir sıkıntılı bir halde
yaklaşır.
_Sultanım, der. Yanlış yapıyoruz galiba…
_Nasıl yani ?
_Heyecana kapıldık, sorup soruşturmadan buraya getirdik cenazeyi. Kim bilir belki hanımı vardır, belki yetimleri ?
_Doğru, öyle ya, neyse… Sen başını bekle, ben mahalleyi dolanayım geleyim.
Vezir,cüzüne, tesbihine döner, padişah gidip maceranın başladığı
noktaya koşar. Nitekim sorar soruşturur. Nalıncının evini bulur. Kapıyı
yaşlı bir kadın açar. Hadiseyi metanetle dinler. Sanki bu vefatı bekler
gibidir.
_Hakkını helal et evladım, der. Belli ki çok yorulmuşsun.
Sonra eşiğe çöker, ellerini yumruk yapar, şakaklarına dayar… Ağlar mı ?
hayır. Ama gözleri kısılır, hatıralara dalar belki, neden sonra
silkinip çıkar hayal dünyasından…
_Biliyor musun oğlum, diye dertli dertli söylenir… Bizim efendi bir
alemdi, vesselam… Akşamlara kadar Nalın yapar… Ama birinin elinde şarap
şişesi görmesin; elindekini avucundakini verir satın alırdı. Sonra
getirip dökerdi helaya !...
_Niye ?
_Ümmet-i Muhammed içmesin diye…
_Hayret…
_Sonra malum kadınların ücretlerini öder eve getirirdi. Ben sizin
zamanınızı satın aldım mı ? Aldım, derdi.Öyleyse şimdi dinlenmeniz
gerek… O çeker gider, ben menkıbeler anlatırdım onlara… Mızraklı
İlmihal, Hücceti’l-İslam okurdum…
_Bak sen !... Millet ne sanıyor halbuki…
_Milletin ne sandığı umurunda değildi. Hoş, o hep uzak mescidlere
giderdi. Öyle bir imamın arkasında durmalı ki, derdi. Tekbir alırken
Kabe’yi görmeli.
_Öyle imam kaç tane kaldı şimdi ?
_İşte bu yüzden Nişancı’ya, Sofular’a uzanırdı ya… Hatta bir gün;
Bakasın efendi, dedim. Sen böyle böyle yapıyorsun, ama komşular kötü
belleyecek. İnan cenazen kalacak ortada…
__Doğru, öyle ya ?
_Kimseye zahmetim olmasın deyip, mezarını kendi kazdı bahçeye. Ama ben
üsteledim. İş mezarla bitiyor mu ? dedim. Seni kim yıkasın, kim
kaldırsın ?
_Peki o ne dedi ?
_Önce uzun uzun güldü, sonra, Allah büyüktür hatun, dedi. Hem Padişahın işine ?...

Yusuf Ziya Arpacık, "Başeğmediler"